Rijpadenteelt is een teeltwijze waarbij gebruik wordt gemaakt van zogenaamde vaste rijpaden. Rijpaden zijn vaste paden in een perceel die gedurende meerdere groeiseizoenen worden gebruikt bij het uitvoeren van (mechanische) bewerkingen (Kroonen-Backbier, 2004).
De kern van het rijpadensysteem zit in de opsplitsing van zogenaamde teelt- en berijdingszones. In de berijdings- of verkeerzones (vaste rijpaden) ontstaat door het herhaald berijden een dichte ondergrond die in het algemeen ook onder natte omstandigheden goed berijdbaar is. De teeltzone wordt hierdoor niet bereden. Er zijn door dit systeem verbeteringen te behalen op het gebied van o.a. bodemvruchtbaarheid en kwaliteitsproductie.
Het is becijferd dat gebruik van zwaardere machines en de hiermee gepaard gaande (extreme) verdichting van (vooral klei-) grond tot 20-50% meer lachgasemissie en een factor 2-5 hogere methaanemissie kan leiden (Mosquera, 2007). Met een rijpadensysteem is een reductie van de lachgasemissie met 20-50% te realiseren en kan de methaanemissie met een factor 2-12 afnemen. Daarnaast leidt het scheiden van teelt- en verkeerszones tot een hogere porositeit van de beteelde
bodem met een (mogelijk) betere stikstofbenutting. Dit leidt tot minder lachgasemissies, ook door betere afwatering en beluchting.
In de gangbare landbouw zijn enige tijd geleden, met name in uien, suikerbieten en aardappelen al 10% hogere opbrengsten door het gebruik van permanente rijpaden waargenomen. In de biologische akkerbouw zijn er sinds een jaar of zes ook resultaten bekend met het gebruik van permanente rijbanen. Bij gewassen als erwten en spinazie zijn bij rijpadensysteem hogere opbrengsten van respectievelijk 30% 32 en 15% t.o.v gangbaar teeltsysteem geobserveerd. Bij peen en zaaiuien zijn geen significante opbrengstverschillen met reguliere teeltwijze geobserveerd. Significantie en betrouwbaarheid van deze uitkomsten moet worden vergroot door over meerdere jaren opbrengstgegevens te verzamelen.
Met een trekker die op een spoorbreedte van ruim 3 meter staat, wordt elk jaar over hetzelfde spoor gereden. Hierdoor ontstaat er een soort “permanent onbereden grond”. Trekkers worden uitgerust met GPS systeem met bepaalde nauwkeurigheid en een stuurautomaat waarmee een afwijking van slechts enkele centimeters mogelijk is. Oogst en ploegwerk gebeurt nu nog wel met conventionele machines maar er zijn wel ontwikkelingen om oogstwerkzaamheden beter te laten samengaan met rijpadensysteem.
Daarnaast is ook gebleken dat er in het rijpadensysteem duidelijk sprake is van een hogere mineralenefficiëntie. M.a.w. gewassen geven in het rijpadensysteem met een lagere bemesting een hogere opbrengst. Verder lijkt het rijpadensysteem ook nog voordelen te hebben bij mechanische onkruidbestrijding. De maatregel is bruikbaar voor reductie van broeikasgasemissies, maar niet op alle bedrijven toepasbaar.